Catholic missions in Zambia
The first attempts of establishing Catholic missions in Zambia were taken in the eighteenth century, but to no avail. The nineteenth century was more fruitful with the year 1889 formally considered as the beginning of Catholic missions in Zambia. Missionaries then were coming from the orders of The Society of Jesus and White Fathers. Later, other orders joined them, among them Divine Word Missionaries in 1986. Father Romek Janowski is the fifth Divine Word missionary to have worked in Zambia . As of today (2009) there are seventeen Divine Word missionaries in Zambia from the following countries: Poland, India, Brazil, Ireland, the Philippines, Indonesia and Zambia.
Dystrykt - Zambia (to be translated)
Zgromadzenie Słowa Bożego w Zambii rozpoczęło swoją działalność duszpasterską w Livingstonie, później nasza praca poszerzyła się o misję wioskową w Mukuni, potem Sesheke, a po kilku latach także w innej diecezji, w Lusace. Zambia była również krajem, gdzie rozpoczęła się podstawowa formacja dla przyszłych kapłanów i braci. Także doszły dwie parafie w Kabwe w innym języku - Bemba. Nasza wspólnota jest bardzo miedzynarodowa.
Vocations work structure in Zambia (to be translated)
Mówiąc o pracy powołaniowej w Zambii wcześniej należy poznać zasady funkcjonowania tego kościoła. Bo kiedy będziemy starali się wszystko zrozumieć poprzez kościół w Polsce to być może zagubimy się i nie będziemy wiedzieli, o co w tym wszystkim chodzi. Z drugiej strony wiadomo, że kościół polski wnosi wiele do kościoła zambijskiego i odwrotnie kościół zambijski może ubogacić kościół polski.
Kościół zambijski jest zbudowany na małych wspólnotach, to znaczy grupach od 15-25 rodzin żyjących w swoim sąsiedztwie. Każda taka wspólnota ma swój zarząd z sekretarzem, głównym radnym i innymi istotnymi funkcjami. Spotykają się oni regularnie na dzielenie się Słowem Bożym i wspólnym rozwiązywaniem różnych spraw, i problemów istniejących we wspólnocie. Podobny układ mają ludzie młodzi w każdej wspólnocie. Jednak ludziom młodym patronuje osoba dorosła wybrana przez rodziców. Czuwa ona nad właściwym rozwojem grupy i jest pomostem łączącym starsze pokolenie z młodszym. Tylko kilka razy w roku te dwie grupy spotykają się razem. Okazją ku temu są duże uroczystości w parafii lub we wspólnocie. Tak radny wybrany przez dorosłych jak też i wybrany przez młodzież wchodzi do rady parafialnej dla dorosłych lub młodzieży.
W Zambii Rada Parafialna w przeciwieństwie do Rad Parafialnych w Polsce ma bardzo duże pole do działania. Oczywiście czyni to pod przewodnictwem Ks. Proboszcza i wikarych. Ale często to właśnie oni są motorem inicjujących różne akcje. A nawet kiedy Ksiądz jest nieobecny sami kierują parafią, i mało tego dobrze kierują parafią. Przy każdej parafii działają różne grupy i organizacje - żeńskie i męskie. Każda organizacja ma inny charyzmat, przez który odpowiada na potrzeby parafian i danego społeczeństwa. Podam tutaj przykład Kobiet z Nazaretu. Jest to typowa organizacja kobieca, która otacza swoją opieką osoby powołane do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Pomagają osobom powołanym duchowo i materialnie. Również wyczulają młodzież na głos Boży. Także odwiedzają rodziny przeżywajace różnego rodzaju problemy, którym wspólnie próbują zaradzić.
Spośród wielu grup młodzieżowych dość popularną są kluby powołaniowe, lub mówiąc bardziej zrozumiałym językiem grupy powołaniowe. Taka grupa przeciętnie składa się z około 10-25 chłopców i dziewczyn. Spotykają się oni przeciętnie 1-2 razy tygodniowo gdzie wspólnie zastanawiają się na różnymi powołaniami, omawiają problemy ich nurtujące. Od czasu do czasu zapraszają na swoje spotkanie jakąś interesującą osobę: lekarza, psychologa, parę małżeńską, duszpasterza młodzieży i innych. Odwiedzają i pomagają osobom starszym i chorym. Aktywnie włączają się w prowadzenie parafii. Z takich grup często rodzą się powołania do kapłaństwa i odnajdują się wspaniałe pary małżeńskie.
W wielu diecezjach istnieją Diecezjalne Grupy Koordynujące Pracę Powołniową w diecezji. W skład takiej grupy wchodzą: przedstawiciele wszystkich zakonów i zgromadzeń pracujących na terenie danej diecezji, kapelani szkolni, ksiądz diecezjalny wyznaczony przez biskupa, przedstawiciel młodzieży i małżeństwo (jedna lub dwie pary). Zadaniem tej Grupy jest koordynowanie pracy powołaniowej w diecezji w ścisłej łączności z biskupem. Swoje akcje organizują według rocznego planu wspólnie wypracowanego. W programie takim znajdują się: wizyty w różnych szkołach i parafiach, spotkania z rodzicami i młodzieżą, nadzorowanie pracą parafialnych grup powołaniowych, organizowanie kilkudniowych seminariów i zjazdów powołaniowych dla młodzieży (także w plenerze, nad rzeką), wspólne wypracowywanie literatury powołaniowej i współpraca z Grupą Koordynującą pracę powołaniową w całym kraju. Diecezjalna Grupa Powołaniowa pozwala uniknąć niepotrzebnych konkurencji pomiędzy różnymi zakonami i zgromadzeniami, jak też pomaga młodzieży rozpoznać powołanie i podjąć właściwą decyzję życiową. Na szczególną uwagę zasługuje para małżeńska, która dzieli się z młodymi ludźmi swoimi kłopotami i radościami. Uwrażliwiają młodzież na zasadniczą różnicę pomiędzy przyjemnością seksualną a odpowiedzialnością rodzinną. Para małżeńska jest bardzo lubiana i chętnie słuchana przez młodzież. Również ukazuje ona równoważność powołania tak do jak i do małżeństwa. Błogosławieństwem każdej Diecezjalnej Grupie Powołaniowej jest posiadanie dobrej i odpowiedzialnej pary małżeńskiej.
Bo skąd biorą się powołania do kapłaństwa i życia zakonnego nie z kosmosu, ale przecież z dobrych rodzin katolickich. Warto więc włączyć rodziny i małżeństwa do współpracy w duszpasterstwie powołaniowym. Rodzina była, jest i zawsze pozostanie pierwszym i niezastąpionym kościołem. I na pewno rodzice osób powołanych mogliby wnieść wiele ze swojego życia i doświadczenia do ubogacenia pracy powołaniowej.
Misjonarz z Zambii
O.Romek Janowski - Werbista
Kościół zambijski jest zbudowany na małych wspólnotach, to znaczy grupach od 15-25 rodzin żyjących w swoim sąsiedztwie. Każda taka wspólnota ma swój zarząd z sekretarzem, głównym radnym i innymi istotnymi funkcjami. Spotykają się oni regularnie na dzielenie się Słowem Bożym i wspólnym rozwiązywaniem różnych spraw, i problemów istniejących we wspólnocie. Podobny układ mają ludzie młodzi w każdej wspólnocie. Jednak ludziom młodym patronuje osoba dorosła wybrana przez rodziców. Czuwa ona nad właściwym rozwojem grupy i jest pomostem łączącym starsze pokolenie z młodszym. Tylko kilka razy w roku te dwie grupy spotykają się razem. Okazją ku temu są duże uroczystości w parafii lub we wspólnocie. Tak radny wybrany przez dorosłych jak też i wybrany przez młodzież wchodzi do rady parafialnej dla dorosłych lub młodzieży.
W Zambii Rada Parafialna w przeciwieństwie do Rad Parafialnych w Polsce ma bardzo duże pole do działania. Oczywiście czyni to pod przewodnictwem Ks. Proboszcza i wikarych. Ale często to właśnie oni są motorem inicjujących różne akcje. A nawet kiedy Ksiądz jest nieobecny sami kierują parafią, i mało tego dobrze kierują parafią. Przy każdej parafii działają różne grupy i organizacje - żeńskie i męskie. Każda organizacja ma inny charyzmat, przez który odpowiada na potrzeby parafian i danego społeczeństwa. Podam tutaj przykład Kobiet z Nazaretu. Jest to typowa organizacja kobieca, która otacza swoją opieką osoby powołane do kapłaństwa i życia konsekrowanego. Pomagają osobom powołanym duchowo i materialnie. Również wyczulają młodzież na głos Boży. Także odwiedzają rodziny przeżywajace różnego rodzaju problemy, którym wspólnie próbują zaradzić.
Spośród wielu grup młodzieżowych dość popularną są kluby powołaniowe, lub mówiąc bardziej zrozumiałym językiem grupy powołaniowe. Taka grupa przeciętnie składa się z około 10-25 chłopców i dziewczyn. Spotykają się oni przeciętnie 1-2 razy tygodniowo gdzie wspólnie zastanawiają się na różnymi powołaniami, omawiają problemy ich nurtujące. Od czasu do czasu zapraszają na swoje spotkanie jakąś interesującą osobę: lekarza, psychologa, parę małżeńską, duszpasterza młodzieży i innych. Odwiedzają i pomagają osobom starszym i chorym. Aktywnie włączają się w prowadzenie parafii. Z takich grup często rodzą się powołania do kapłaństwa i odnajdują się wspaniałe pary małżeńskie.
W wielu diecezjach istnieją Diecezjalne Grupy Koordynujące Pracę Powołniową w diecezji. W skład takiej grupy wchodzą: przedstawiciele wszystkich zakonów i zgromadzeń pracujących na terenie danej diecezji, kapelani szkolni, ksiądz diecezjalny wyznaczony przez biskupa, przedstawiciel młodzieży i małżeństwo (jedna lub dwie pary). Zadaniem tej Grupy jest koordynowanie pracy powołaniowej w diecezji w ścisłej łączności z biskupem. Swoje akcje organizują według rocznego planu wspólnie wypracowanego. W programie takim znajdują się: wizyty w różnych szkołach i parafiach, spotkania z rodzicami i młodzieżą, nadzorowanie pracą parafialnych grup powołaniowych, organizowanie kilkudniowych seminariów i zjazdów powołaniowych dla młodzieży (także w plenerze, nad rzeką), wspólne wypracowywanie literatury powołaniowej i współpraca z Grupą Koordynującą pracę powołaniową w całym kraju. Diecezjalna Grupa Powołaniowa pozwala uniknąć niepotrzebnych konkurencji pomiędzy różnymi zakonami i zgromadzeniami, jak też pomaga młodzieży rozpoznać powołanie i podjąć właściwą decyzję życiową. Na szczególną uwagę zasługuje para małżeńska, która dzieli się z młodymi ludźmi swoimi kłopotami i radościami. Uwrażliwiają młodzież na zasadniczą różnicę pomiędzy przyjemnością seksualną a odpowiedzialnością rodzinną. Para małżeńska jest bardzo lubiana i chętnie słuchana przez młodzież. Również ukazuje ona równoważność powołania tak do jak i do małżeństwa. Błogosławieństwem każdej Diecezjalnej Grupie Powołaniowej jest posiadanie dobrej i odpowiedzialnej pary małżeńskiej.
Bo skąd biorą się powołania do kapłaństwa i życia zakonnego nie z kosmosu, ale przecież z dobrych rodzin katolickich. Warto więc włączyć rodziny i małżeństwa do współpracy w duszpasterstwie powołaniowym. Rodzina była, jest i zawsze pozostanie pierwszym i niezastąpionym kościołem. I na pewno rodzice osób powołanych mogliby wnieść wiele ze swojego życia i doświadczenia do ubogacenia pracy powołaniowej.
Misjonarz z Zambii
O.Romek Janowski - Werbista
